موضوع: نقد و برسی بازی fallout 4 ، و من این آخرالزمان را دوست دارم

قطعا سری بازی های فال اوت یکی از بهترین بازی های نقش افرینی تاریخ صنعت بازی است. بازی که در در قسمت سوم استانداردهای جدیدی را معرفی کرد و باعث شد تا اکثر منتقدین آن را شاهکاری بی همتا بخوانند.عنوانی که از تمامی نش آفرینی های زمان خود چند پله جلو بود و چنان جذاب و بی نقص ساخته شده بود که هرگیمری را شیفته خود میکرد.چندسالی گذشت تب فال اوت خوابید اما تشنگی گیمرها دو چندان شد تا اینکه فال اوت: نیو وگاس عرضه شد. این بازی بد نبود... یعنی اگر صادقانه بگوییم خوب و جذاب بود..اما داشتن نام فال اوت روی محصول یعنی اینکه باید خیلی بهتر باشد..و نیو وگاس خیلی بهتر نبود.بلکه فقط خوب بود.همین شد که از همان موقع لحظه شماری برای عرضه قسمت چهارم سری آغاز شد. تا در نهایت در e3 جناب هاوارد آمدند و بازی را معرفی کردند..اگر بگویم گیمرها از سر و کول هم بالا میرفتند و از شدت خوشی مشغول خودزنی بودند دروغ نگفتم!!..همه منتظر بودند تا فال اوت 4 بیاید و ویچر و اسکایریم و رایزن را بگذارد در جیب پشتی اش..اما اینگونه نشد..بازی خیلی خوب بود اما مثل برادر بزرگترش شاهکار نبود..همه چیز داشت اما بهترین نبود..همین شد که صدای منتقدین درآمد و جوری بازی را کوبیدند که نینجا گایدن 3 کوبیده نشد!..با این حال این بازی هنوز هم یکی از بهترین ها در سبک خود است و در آشفته بازاری که کمپانی ها به خاطر حفظ درآمدشان ریشه های سری را به سخره میگیرند داشتن معجون نابی مثل فال اوت 4 غنیمت است..این بازی خوب..ارزش بازی کردن را دارد..اما شاهکار نیست..ولی در هر صورت فال اوت است و این همان آخر الزمانی است که من دوستش دارم.









بارها شده که از اهمیت داستان در بازی گفتیم و بارها شده که تکرار کردم در نسل هشتم باید یک داستان قوی برای تعریف کردن داشته باشید.حالا برای اولین در سری فال اوت شاهد این قضیه هستیم.پیش از شروع بازی گیمر فیلمی را میبیند که در آن خانواده کاراکتر و مردم شهرش حضور دارند.شهر امن و امان است و همه چیز خوب و میزون!! پیش میرود تا اینکه آن حادثه اتمی خانه خراب کن رخ میدهد و مردم به پناهگاه های مخصوص پناه میبرند.حالا گیمر در نقش پدر یا مادری در مانده وارد بازی شده و این تاثیر به سزایی در انتخاب های گیمر و آینده کاراکتر اصلی دارد.البته نگران نباشید چون هنوز هم امکان شخصی سازی کاراکتر اصلی به صورت کامل وجود دارد اما وجود همین پیش قصه حسابی گیمر را تکان میدهد . حالا گیمر بیش از آن که به کشتار و سهم خواهی فکر کند به انسانیت و بقای نسل بشر می اندیشد و این واقعا تحسین بر انگیز است..بماند که بتزدا کاری کرده که حتی اگر گیمر پشیمان شود و بخواهد راه غیر انسانی را پیش بگیرد با دیالوگ های بی نهایت احساسی فلسفی دوباره منقلبش میکند و او را از این کار باز میدارد...البته این بدان معنا نیست که قرار است دیالوگ های قلمبه سلمبه بشنوید و همه کاراکترها افلاطونی سخن بگویند و گیمر نتواند هیچ ارتباطی بر قرار کند..بلکه دیالوگ کاملا در خورد کاراکتر ها نوشته شده اند و به قراری واقعی هستند که مدتی شایعه شد که دیالوگ هارا از مصاحبه با قربانیان نبرد اتمی هیروشیما و ناکازاکی به دست اورده اند...بعضا در طول بازی مجبورید انتخاب های بسیار سخت و تاثیر گذاری داشته باشید که واقعا انتخاب در آنها دشوار است.و امکان دارد تا مدتها عذاب وجدان داشته باشید..اما در کل در این قسمت بازی داستان جذابی را روایت میکند و مانند قسمت های قبلی فقط گیم پلی نیست که گیمر را وادار به ادامه بازی میکند..انسان هایی مفلوک در ویرانه های اتمی به دنبال انسانیت میگردند...










گرافیک اما بزرگترین نکته ضعف بازی است.در نسخه pc بازی به شخصه شاهد گرافیکی نسبتا بی نقص بودم.به طوری که به سختی میتوانستم باگی را بیایم که به جریان اصلی بازی لطمه بزند.اما در پورت کنسولی قضیه فرق داشت.یعنی این نسخه باگی بود که چند دقیقه بازی در آن وجود داشت!! متاسفانه باگ ها بی نهایت زیاد و بی نهایت نابود کننده بودند و اکثر آنها لطمه ای جبران ناپذیر به روند بازی میزدند.مثلا یکی از مهم ترین رویارویی های بازی فقط به علت اینکه کاراکتر مقابل سرش درون سقف قرار گرفته و پایش چسبیده به دیوار صورت نمیپذیرد..یا یکی از مهم ترین سلاح های بازی دقیقا زمانیکه با یک غول بی شاخ و دم رو به رو میشویم شلیک نمیکند...همین جا بود که هواداران بی چون چرای بازی چشم هارا روی ایرادها بستند و گفتند بازی در این سطح از گستردگی این ایراد هارا نداشته باشد غیر طبیعیست!! و این بازی مشکلی ندارد و تمامی ایرادات آن طبیعی است..اما نکته اینجاست که چندی پیش بازی ویچر عرضه شد که یک نقش آفرینی درجه یک بود و از هر نظر بزرگ تر و عظیم تر بود و هیچ ایرادی (حداقل در حد فال اوت)نداشت!!..مسئله مهم بعدی افت فریم آن است که در نوع خود بی همتاست..یعنی بعضی جاها کلا احساس میکنید بازی دیگر حرکت نمیکند؟! و واقعا هم حرکت نمیکند چون دچار افت فریم صفر شده..همین کند شدن ها یک تنه گند میزند به گیم پلی بازی..به طوری که وسط یک مبارزه یکهو همه چیز متوقف میشود و باید یک 10 دقیقه ای صبر کنید تا حرکت بعدی صورت گیرد... از اینها که بگذریم میرسیم به طراحی و جلوه های بصری که از حق نگذریم خوب کار شده و به خوبی حس یک ویرانه اتمی را به گیمر میدهد.فضا به شدت سیاه یا همان dark است..اما نه در حد عناوینی مثل رزیدنت اویل 4..بلکه فضا سازی مختص به خود بازی صورت گرفته که واقعا درجه یک و تاثیر گذار است و حزن از دیوار دیوارش میبارد..طراحی دشمنان هم مثل نسخه های قبلی واقعا خوب است و تنوع زیادی دارد.از حشره غول آسا بگیرید تا میوتنت ها بی شاخ و دم..تنوع واقعا دل پذیر است و جذاب..همین تنوع در مورد سلاح ها هم حاکم است و باید گفت طراحی سلاح ها هم عالی است و دیزاین آنها کاملا گویای قدرت آنهاست.در کل طراحی هنری بازی بر خلاف طراحی فنی آن عالی از آب در آمده است.









و اما گیم پلی...در این نسخه بر خلاف نسخه های قبل سیستم هدف گیری و تیراندازی اصلا و ابدا سخت نیست و به حد قابل توجهی آسان شده..در واقع شباهت بسیاری به دیگر بازی های شوتر اول شخص پیدا کرده.اما در حالت سوم شخص کماکان سیستم قبلی بهتر جواب میدهد...در این نسخه دیگر خبری از سیستم v.a.t.s به صورت پیشفرض نیست و گیمر خود باید آن را فعال کند و به احتمال قوی گیمر های حرفه ای این کار را انجام دهند چون این سیستم واقعا جذاب است و در این نسخه هم پیشرفت قابل توجهی در آن حاصل شده . به طوری که دیگر مثل نسخه های قبلی هنگام هدف گیری بازی متوقف نمیشود و تنها روند آن کند میشود که این به هیجان بازی افزوده است..سلاح های بازی هم تنوع بسیار خوبی دارند وبا پیشرفت در مراحل سلاح های قدرتمندی به دست میاورید که هرکدام تفاوت عمده ای با دیگر سلاح ها داشته و بعضی از آنها قدرت آتش مثال زدنی دارند..نکته مهم هم حضو ر iron sight به صورت پیشفرض بر روی تمامی سلاح هاست و دیگر مثل نسخه های قبلی نیس که هدف گیری در حالت متمرکز دچار مشکلتان کند..البته این بدان معنا نیست که بازی در حالت سوم شخص مشکلی ندارد بلکه باید گفت بازی در حالت اول شخص بسیار کار آمد تر طراحی شده و حداقل در مبارزات گیمر بیشتر سیستم اول شخص را برخواهد گزید..ارتقا ها هم به خوبی در روند بازی به دست می ایند و به خوبی میتوانید سلاح های خود را ارتقا دهید یا آنها را ترکیب کنید یا در کمال شگفتی یک سلاح جدید خلق کنید! از سیستم سلاح که بگذریم به سیستم زره میرسیم که در طول بازی بارها به آنها نیاز خواهید داشت و باید به قدرت و ظرفیت آن هم دقت کنید..پس قطعا به ارتقا زره خود احتیاج پیدا میکنید..پس از آن قافل نشوید..امکان شخصی سازی روی زره به طور گسترده ای وجود دارد و حتی میتوانید محض ایجاد تنوع و فرار از یک نواختی این کار را انجام دهید...اما قدرتمند تر از زره ها در بازی power armor ها هم وجود دارند که قدرت، ظرفیت و استقامت بیشتری نسبت به زره های معمولی داشته و در کمال شگفتی میتوانید از آنها به عنوان وسیله نقلیه ،وسیله پرواز و از همه مهم تر زیر دریایی استفاده کنید..فراموش نکنید که این زره ها نامحدود نیستند و به شرط به دست اورند انرژی کمیاب میتوانید از آن بهره ببرید..اما شوک اساسی بازی در این نسخه امکان ساخت پناه گاه یا اقامتگاه به گیمر است.این مکان با آیتم هایی که گیمر به دست میاورد ساخته میشود و میتوانید آن را کاملا شخصی سازی کرده و بنا به باب میل خود تغییر دهید..البته قطعا این پناهگاه ها در دنیای فال اوت به هیچ دردی نمیخورند و نباید انتظار پناهگاه هایی مثل پناهگاه های بازی دائینگ لایت را داشته باشید..










از این موارد که بگذریم میرسیم به جزئیات گیم پلی..اگر هوس گشت و گذار در بازی به سرتان زد حواستان باشد که این بازی ویچر نیست که دشمن در هر 10 ساعت یکبار خودنمایی کند..بلکه فال اوت است ..یعنی بازی که در آن دشمن در گوشه گوشه بازی انتظار شکار شما را میکشد و بعضا باس فایت هایی هم هستند که به محض دیدنشان باید به چک پوینت قبلی برگردید و حتی داشتن شانس مبارزه با آنها هم خنده دار و مضحک است.اما اگر ترس را کنار بگذارید باید بگویم که یکی از پرجزئیات ترین بازی های تاریخ این سبک را پیش رو دارید.بازی که وجب به وجبش پر است از آیتم و وسایل و امکاناتی که نباید از آن قافل شوید چون تک به تک آنها به شدت به کارتان خواهد آمد...و حتی بعضا جمع کردن بعضی ایتم هست که جان شما یا دوستانتان را در مراحل بعدی نجات میدهد...تنوع محیط هم عالیست..از برج های متروک پر رمز و راز بگیر تا سیاهچال ها مخوف..همه آنها ارزش یکبار دیدن را دارند...تصمیمات گیمر در تاثیر به سزایی در روند بازی دارد..و مطمئن باشید حتی کوچک ترین تصمیم گیمر هم مهم هست و حتی بعضا شاهد هستیم که این تصمیمات مشخص کننده بقا یا عدم باقی یک شهر (پس از طی چند مرحله)بودند..اما در روند گیم پلی هیچ چیز محبوب تر از دستگاه pip boy قدیمی نیست که اینبار مهارت های بیشتری را به همراه دارد و حسابی کمک حال گیمر است..مهارت هایی از جمله ارتقا توانایی های s.p.e.c.i.a.l ، گوش دادن به موزیک ، روشن کردن رادیو( این یکی واقعا میچسبد!!) یا آپگرید لباس و سلاح..در این بخش میتوان به مهارت های اسپشل اشاره کرد که شامل یک دوره هفت گانه است و شما در طول بازی با تمرکز بر روی هر یک از این هفت توانایی آنهارا ارتقا خواهید داد..مثلا توانایی قدرت یا شانس که ردطول بازی و با تمرین شخص گیمر به دست می آید...در پله آخر میرسیم به ماموریت ها..باید گفت در این نسخه ماموریت های اصلی به مراتب ضعیف تر از مراحل فرعی طراحی شده اند..چون مراحل فرعی واقعا درجه یک هستند و هیچ جوری نمیشود خورده ای به آنها گرفت..اما در عوض مراحل اصلی بعضا خسته کننده میشوند و حوصله بازیبار سر میرود..اما در کل ماموریت ها تنوع خوبی دارند..مخصوصا با توجه به اینکه این بازی در یک محیط آخرالزمانی روایت میشود..







البته در این بازی به سان بازی رد دد ردمپشن تصمیمات فقط روی محیط اطراف تاثیر نمیگذارد..بلکه مثل ویچر 3 تصمیمات در وهله اول کاراکتر سخص مورد بازی را میسازند..یعنی این تصمیمات به او کاریزما یا شهرت و یا افتخار میدهند که این موارد به شدت مورد نیاز است..مثلا در صورت داشتن کاریزما دیگران قطعا به نقشه شما گوش خواهند داد و حتی در صورت شکست زیاد از شما و نقشه تان گله مند نخواهند بود...یکی دیگر از این تصمیمات مهم بر میگردد به انتخاب یار شما در طول بازی..میتوانید در همان آغاز یار خود را انتخاب کنید..آن هم از میان سگ وفادارتان یا روبات هوشمند یا آدمیزاد حرفه ای و...انتخاب نیمی از نقشه است و بقیه آن بر میگردد به انتخاب های شخص شما..یعنی امکان دارد در طول بازی طوری رفتار کنید که یارتان شمارا ترک کند ی برعکس آنقدر به شما وابسته بشود که جانش را فدایتان کند!! هر چه قدر بیشتر با او صمیمی شوید او بیشتر به شما نزدیک شده و کاراکتر خود را بیشتر شرح میدهد..از قصه زندگی اش میگوید از اهدافش..از الان و بعدش و..در کل شخصیت پردازی در بازی عالی کار شده و با اینکه هیچ کات سین خاصی در بازی روایت گر این مسئله نیست باید بتزدا را تحسین کرد که چنین شخصیت پردازی را با چنین تکنیکی عرضه میکند...هوش معنوعی هم یکی دیگر لامت سوال های بازی است..گاهی اوقات یارانتان به قدری خوب عمل میکنند که فکر میکنید بهترین بازی تاریخ دراین زمینه را تجربه کردید و گاهی انقدر ضعیف عمل میکنند که فکر میکنید این بازی اصلا روند درستی را برای ساخت طی نکرده.دشمنانتان هم همینگونه اند..گاهی اوقات آنقدر تعقیبتان میکنند که خودتان دست به خودکشی میزنید!! و گاهی صاف صاف توی چشمانتان خیره میشوند و نگاهتان میکنند..کلا بازی در این زمینه اصلا متعادل نبوده و صدای بازیباز هارا حسابی در اورده...






صداگذاری هم یکی دیگراز نقطه قوت های بازی است..صداگذاری تنها بخشی است که میتوان گفت کاملا بی نقص بوده و حسابی جذاب است..افکت های صوتی آب و انفجاز و سلاح ها بی نظیر هستند و در نوع خود یگانه..صدای کاراکترها هم به خوبی به سخصیت آنها میخورد و به طور محسوسی بیانگر احساسات درونی کاراکتر است..موسیقی بازی هم به قدری حزن انگیز و غمبار است که طعنه به موسیقی متن فیلم هایی چون نوح میزند...در کل در این بخش بتزدا بی نظیر عمل کرده...









در آخر باید گفت این بازی شاهکار نیست ..بی نظیر نیست..اما عالی است..امسال فقط ویچر و بلادبورن توانسته اند گیم پلی بهتر از این بازی عرضه کند..گیم پلی این بازی در نوع خود بی همتاست و میتواند تا ساعت ها شمارا میخکوب کند..تجربه ای متفاوت و تمام نشدنی..در محیطی جهنمی که هزار یک چیز انتظار شمارا میکشد..هرچند ضعف های عمده ای وجود دارد اما نگذارید این ضعف ها مانع از لذت بردن شما از گیم پلی شوند..بتزدا اصلی فوق العاده را عرضه کرده که در صورت کمی تلاش بیشتر میتوانست انقلابی و بی نقص باشد..اما حتی الان هم خوب است..خوب که نه عالیست!!..و این همان آخر الزمانی است که من دوستش دارم.







ممنون از صبر و حوصله شما

نظر شما چیه؟

تشکر از حسن جان بابت این نقد عظیم !!

بهترین بازی ساخته شده تا الان همینه البته اگه از ویچر و متال فاکتور بگیریم . این سه تا بازی واقعا نظر منو جلب کردن