جوان گرایی در هر رشته ورزشی یکی از مهم ترین عناصر تداوم موفقیت محسوب میشه ، کشف استعدادهایی که توانایی بالایی برای درخشیدن دارن و باید مثل یک الماس تراش نخورده با اونها رفتار کرد تا در نهایت تبدیل به یک سنگ گران بها و جذاب بشن.کمپانی wwe همواره تونسته ثابت کنه که جوون های خوب و با استعداد برای عرضه کردن داره، استارهای آماده و مستعد.اما سوال اینه که ایا کمپانی تونسته اونه رو به نهایت پیشرفت خودشون برسونه؟ در حالیکه تا کمتر از دو ماه دیگه بزرگترین استیج سال رو خواهیم داشت آیا کمپانی تونسته استعدادهای خودش رو برای بهترین بودن به موقع تربیت کنه؟آیا اصلا کمپانی جرئت این ریسک رو داره؟
قبل از برگزاری فست لین تقریبا تمامی خبرگزاری ها و سایت ها از وضعیت بد راستر صحبت میکردن؛مصدومیت های ناگهانی و طولانی مدت مهم ترین عامل شکست رویاپردازی 100 هزار نفری کمپانی بود. از همون موقع بود که شایعات عقد قراردادهای کواه مدت با ستاره های سابق از جمله گلدبرگ و کوین نش و.. قوت گرفت.تا حداقل به لطف کاریزما و تجربه کهنه کارهای این رشته بشه یک مچ کارد 100 هزار نفری رو جمع کرد.اما دقیقا در همون موقع یک سوال ذهن همه رو درگیر کرده بود.چرا ستاره های nxt دبیوت نمیکنن؟ واقعیت اینه که ستاره های مستعد nxt در طول چند سال گذشته یکی از ستون های اصلی کمپانی رو تشکیل دادن.اما هنوزم نتونستن به جایگاه مد نظر یونیورس برسن.درواقع با یک برسی ساده میشه متوجه این مطلب شد.در اولین فصل nxt ( زمانیکه این برند مسابقاتش به صورت تورنومنت و فصول جداگانه برگزار میشد) ما نزدیک به 8 نفر استار مستعد داشتیم که نها یک نفر از اون تیم تونست قهرمانی جهان رو به دست بیاره و پس از اون تنها دو نفر دیگه تونستن قهرمانی های درجه دو فردی رو به دست بیارن و 3 نفر دیگه هم قهرمان تگ تیم شدن که به فاصله کوتاهی شکست خورده و و تعداید از اونها از برنامه های کمپانی حذف شدن.یعنی تنها سه قهرمان که فقط یکی از اونها قهرمانی جهان رو در کارنامه داره.فصول بعدی اما فاجعه بار تر بودن.شاه ماهی های فصول بعدی امثل کرتیس اکسل ها و درن یانگ بودن.در این بین استارهای با استعدادی مثل هاسکی هریس بودن که توسط کمپانی تحت نظر قرار گرفتن تا بتونن در زمان لازم دبیوت کنن.در واقع nxt فصلی ساره های متفاوت و خوبی رو در اختیار کمپانی قرار داد.استراهای ریزجثه و های فلایر مثل میون یا ترش تاکر مثل برت یا کاریزماتیک مثل گابریل یا فیزیکی مثل شفیلد (رایبک) اما کمپانی به صورت کاملا گزینشی و عجیب بسیاری از استار مستعد nxt رو نابود کرد.اون هم صرفا با میدون ندادن.به طور مثال جسایتن گابریل با اون همه توانایی با داشتن یک رینگ اسکیلز عالی چیزی جز شکست نصیبش نشد یا برودوس کلی که میتونست یک مگا هیل فوق العاده باشه اما در استوری های فانی به کار گرفته شد و...در واقع میدون ندادن و یا دیر دیده شدن موجب شد تا خیلی از این الماس های تراش نخورده تبدیل به ذغال بشن و نه تنها رشد و پیشرفتی رو تجربه نکنن بلکه بد تر شکست بخورن.
اما nxt جدید این شیوه رو تغییر داد.در واقع این شو به خودی خود یک میدان تمرین بود برای بهتر شدن و بهبود بخشیدن به توانایی های فردی استار.اما ضعف عمده این nxt عدم صادر کردن جواز حضور در سطح اول مسابقات کمپانی بود. اجازه بدین دقیق تر توضیح بدم.کوین اونز ، وید برت ، بری وایات و.. همگی استارهای فوق العاده با استعدادی هستن که توانایی های متفاوت و جذابی دارن و هرکدوم به نوبه خودشون بارها ثابت کردن که میتونن در موقعیت های مهم عالی باشن.همین نکته در مورد فین بالور و سمی زین و نویل و... هم صدق میکنه .با این تفاوت که گروه دوم مدت زمان بیشتری رو در NXT صرف کردن و به نوعی حتی الان هم از اون جو آزمون خطا خارج نشدن.اما مشکل اصلی کمپانی در مورد گروه اوله.گروهی که به اونها اتماد شده و دیده شدن اما هنوز مردان اول کمپانی نیستن.در واقع فقط یک نفر تونسته از nxt شروع کنه و در طی مدت زمان نسبتا کوتاهی به حد اعلای خودش برسه ، دنیل برایان.برایان در طی مدت زمان بسیار کوتاهی تبدیل به یکی از بهترین ها شد و اگر راسل مینیا 31 رو فراموش کنیم(یا حداقل فقط مبارزه برایان در مین ایونتش رو) کاملا متوجه خواهیم شد که برایان نمونه کامل پیشرفت و برندسازی بود.در وقع کمپانی با فراهم کردن این زمینه برای برایان اون رو پرورش داد.کمپانی در طی تقریبا 3 سال اون در انواع و اقسام موقعیت ها و گیمیک ها قرار داد تا در نهایت به نتیجه دلخواه رسید.همون اتفاقی که داره برای تمامی اعضای سابق شیلد میافته.نشونه های پیشرفت در رینز قابل روئیته ( به شرطی که وینس مکمن هم پیشرفت اون در زمینه مورد نظر رو ببینه و صرفا از اون یک گلدبرگ با لباس s.w.a.t نسازه) رالینز مطمئننا در طی مدت کوتاهی میتونه به جایگاه صالیش برسه و امبروز هم تقریبا کامل شده.هر سه این استارها به نوعی به گیمیک و کاراکتر مورد نظرشون رسیدن اما چرا دیگر ستاره های نوظهور اسن شرایط رو ندارن؟ یعنی بقیه ستاره های جوان کمپانی به قدر کافی خوب نیستن؟ در واقع حتی سه عضو سابق شیلد هم اوضاع درستی که باید داشته باشن رو ندارن!!
به طور مثال بری وایات؛این استار ثابت کرده که توانایی خلق یک استوری لاین بی نقص رو در هر شرایطی داره و میتونه همیشه فیودی بی اندازه جذاب خلق کنه.اما او چه دستاوردی از آغاز دبیوتش داشته؟ جز استوری لاین های رندوم؟ در حالیکه میتونست مثل آندرتیکر دهه نود به شدت مهم و تاثیر گذار باشه.در حالیکه ظرفیتش رو هم داره.یا مثلا اونز..کوین اونز اخرین مراحل رشدش رو در ROH سپری کرد و هرچه که از او در wwe دیدیم جذاب بوده.این استار میتونه حتی الان وارد یک استوری مهم و تاثیر گذار بشه و حتی توانایی بودن در تایتل لاین جهانی رو هم داره...یا مثلا رالینز که عدم برنامه ریزی بلند مدت کمپانی باث شد تا در اخرین روزهای تایتل رینش با امثال کین و استینگ درگیر بشه و همین ضربه بدی به کریرش زد یا رومن رینز عدم اعتماد کمپانی به کاراکتر اصلیش باعث شد تا این میزان از بووو برای یکی از مستعدترین ها رقم بخوره..بحث برمیگرده به اعتماد کمپانی به استارهاش. به طور مثال به دلریو دقت کنید.یک دبیوت چشمگیر و به فاصله کمی از اون تایتل شات و سپس قهرمانی.همین فرمول از اون یک قهرمان آماده و موفق ساخت ، یا باتیستا یا جان سینا یا حتی بهترین نمونه برای این بحث : رندی ارتن.کمپانی اعتماد خودش رو نسبت به استارهای جوونش از دست نداده بلکه سخت تر اعتماد میکنه اون هم در شرایطی که بیشتر ستاره هاش در 30 سالگی و یا بالاتر از اون قهرمانی جهان رو تجربه میکنن.کمپانی کاملا قدرت ریسکش رو از دست داده و تصور میکنه که برای دیده شدن یک جوون و فرصت دادن به اون باید تن به یک جاب اساسی بده.مثل برایان یا رینز.در صورتی که سینا و ارتن و حتی پانک و یا حتی رالینز ثابت کردن که اعتماد به شخص استار میتونه بهترین عامل باشه برای پیشرفت و دیده شدن اون استار.
شاید خیلی ها کیفیت ضعیف و نسبتا پائین راسل مینیا 30 رو میزاشتن به پای جوون گرایی اما الان اون جوون گرای به کجا رسیده؟ در واقع بعد از حدود 3 سال به جز اعضای اسبق گروه شیلد هنوز هیچ استاری اونقدر مورد اعتماد کمپانی نیست که بتونه در تراز اول مبارزه کنه و به نظر کمپانی هنوز اونها نمیتونن یک شو رو سولد اوت کنن.واقعیت مطلب مشکل در طولانی شدن پروسه پرورش یک استاره. به طور مثال اگر میشد اونز و نویل و بالور الان در سطح اول مبارزه میکردن ؛ یعنی کمپانی این فضا رو فراهم میکرد مطمئننا میشد یه آینده عالی رو متصور بود.همونطور که برای ارتن و سینا و باتیستا و هانتر و ده ها استار دیگه اتفاق افتاد.اما وضعیت کنونی الان کاملا نشون دهنده عدم برنامه ریزی بلند مدت و عدم قبول ریسک توسط کمپانیه.وضعیت کنونی الان به هیچ وجه بد نیست اما باید بهتر میبود، مثلا اگه الان رینز و امبروز از تایتلا لاین کنار برن واقعا چه کسی شایسته قهرمانیه؟ دقیق ترش ایا اصلا کسی در نگاه یونیورس شایسته قهرمانی هست؟ خواهد بود.ولی الان نیست.البت باید شرایط متفاوت لان رو هم در نظر گرفت؛ کمپانی به دنبال خلق یک حماسه 100 هزار نفریه و بنا به همین دلیل هیچ جوره حاضر به قبول ریسک بالا نیست.در واقع اعتماد به چهره های ثابت شده بهترین و مطئن ترین راهه و فعلا کمپانی تصمیم داره تا چهره های جدید خودش رو در استوری های درجه دو و سه داشته باشه.ولی باید امیدوار بود که این پروسه انقدر طولانی نباشه که نتیج اون بشه امثال زیگلر و ساندو و میز...
ممنون از صبر و حوصله شما
نظر شما چیه؟













پاسخ با نقل قول



علاقه مندی ها (Bookmarks)