موضوع: كتاب "يونايتد نفرين شده" منتشر شد: حميدرضا صدر و يك اثر ادبي در بستر

[align=center]كتاب "يونايتد نفرين شده" منتشر شد: حميدرضا صدر و يك اثر ادبي در بستر فوتبال[/align]

[align=center][/align]

"یونایتد نفرین شده" كه عنوان كنايي " The Damned United " را يدك مي كشد، نوولی نوشته ديويد پيس با ترجمه حميد رضا صدر و چاپ نشر چشمه سرانجام راهي بازار شد. بستر قصه در باره حضور پر تنش و نافرجام برایان کلاف، مربی نام آشنا و جنجالی انگلیسی، در باشگاه لیدز یونایتد است. اين قصه وجه تيره و سياه فوتبال و ورزش را زير ذره بين مي برد. استادیوم*های فوتبال در كتاب زندان*های تنگی هستند و طرفداران نشسته بر سکوها جلادهایی بشمار می روند. برایان کلاف برای دیوید پیس مردي با ذهن ماليخولايي و عنان گسسته* است که سیگار از دست*هایش نمی*افتند. مرد بلند پروازی است که همیشه و همه جا به منافع و آرزوهایش می اندیشد. صدر دو سال روي ترجمه اين كتاب كه نخستين كتاب ادبي در بستر فوتبال است كه در ايران چاپ شده كار كرده.

[align=center]قسمتي از كتاب را مي خوانيد[/align]

سردترین زمستان قرن بیستم روز پس از آغاز کریسمس 1962 آغاز می شود. یخبندان بزرگ. تعویق افتادن* بازی*ها. دیدار نهایی جام حذفی سه هفته به عقب برده می شود. مردم امروز در این سرما جان خواهند *داد. اما نه در استادیوم راکر پارک در ساندرلند. نه برابر تیم بری. داور ساعت یک و نیم چند قدمی در زمین راه می رود. میدلزبورو بازی*اش را لغو کرده. اما نه داور دیدار تو. نه آن داور. داور تو تصمیم می گیرد بازی*ات آغاز شود...

[align=center]به داور می گویی "با این هوا هر کاری رو می زارن کنار "[/align]

نیم ساعت پیش از بازی، در دهانه مسیر ورودی به زمین با پیراهن آستین کوتاه راه راه عمودی قرمز رنگت می*ایستی، با شورت سفید و ساق بند قرمز و سفیدت و ده دقیقه به هجوم دانه*های تگرگ که به زمین برخورد می کنند و برمی گردند نگاه می کنی. نمی*توانی جلوی خودت را بگیری. نمی*توانی منتظر بمانی...

بوران بر صورتت، یخ زیر پایت و سرما درون استخوان*هایت. یک پاس سرگردان درون محوطه جریمه آنها و دویدن سریع تو در گل و لای، چشم هایت به توپ و *حواست به دروازه؛ در آن فصل بیست و هشت گل زده*ای. بیست و هشت گل. دروازه بان آنها جلو می آید، چشم هایت به توپ، حواست به دروازه، بیستم و نهمین...

دروازه*بانشان این جا است، حواس تو به دروازه، شانه او بر زانویت...

تق ق ق ق ق ق ق ق ق ق ق ق ق ...

غریو تماشاگران و صدای سوت. سکوت و خاموش شدن چراغ*ها...

روی زمین هستی، درون گل ولای، چشم*هایت باز و توپ آن طرف*تر، بی*حرکت. بیست و نه. سعی می*کنی بلند شوی، اما نمی*توانی. بیست و نه. بنابراين روی زمین می*خزی.

[align=center]کسی فریاد می*زند "بلند شو کلاف! بلند شو!"[/align]

اما درون گل و لای بسر می بری، روی دست*هایت افتاده*ای، روی زانوهایت...

باب استاکی هافبک تیم بری می*خندد " تمومش کن آقای داور. کلاف داره بازی درمیاره".

روی دست*هایت و روی زانوهایت، درون گل و لای عمیق عمیق...

داور می*گوید "نه این جوون. این جوون بازی در نمی آره".

دست از خزیدن برمی*داری. برمی*گردی. دهانت باز مانده. چشم*هایت گشاد و خیره. چهره جانی واترز پزشک تیم را می بینی، قرص ماه نگرانی در آسمانی ترسناک. خون از گونه*ات جاری می شود،با عرق و با اشک، زانوی راستت درد،درد،درد می کند و تو گوشه*ای از دهانت را گاز، گاز، گاز می گیری تا جلوی فریاد زدنت را بگیری، تا با ترس بجنگی...

نخستین طعم تکه فلزی بر زبانت، آن نخستین طعم ترس...

30000 هزار تماشاگر یک بیک خواهند رفت. آشغال*ها روی زمین چرخ خواهند خورد. شب و برف فرا خواهند رسید، زمین یخ می زند و دنیا از یاد خواهد برد...

به پشت درون محوطه پنالتی افتاده*ای و آنها رهایت کرده*اند ، یک زامبی رو ...

جانی واترز خم می شود، اسفنجی در دستش، دهانش بر گوش تو، او نجواکنان می*گوید "زندگی مون چی می شه برایان؟ زندگی مون چی می شه ؟"

تو را روی یک برانکارد قرار می*دهند. تو را روی یک برانکارد حمل می*کنند. مربی*ات می*گوید "کفش*های لعنتی شو درنیارین. شاید برگرده".

از مسیر خروجی میدان به داخل رختکن.

تو را روی تخت رختکن قرار می*دهند. روی يك ملافه سپید. خون همه جا می پاشد، از روی ملافه تا روی تخت. از روی تخت تا کف زمین...

بوی خون. بوی عرق. بوی اشک. بوی دارو. می خواهی این بوها را تا آخر عمر احساس کنی.

جانی واترز می*گوید" به بیمارستان نیاز داره. سریع هم نیاز داره".

مربی ات دوباره می گوید "اما کفش*های لعنتی شو درنیارین".

تو را از روی تخت رختکن برمی*دارند. از روی ملافه خون آلود. روی یک برانکارد دیگر. از مسیر خروجی زمین...

درون آمبولانس. بسوی بیمارستان. بسوی چاقوی جراحی.

پایت را عمل می*کنند و از مچ تا زانویت زیر گچ مدفون می*شوند. بخیه*ها روی سرت. نه ملاقات کننده*ای. نه خانواده*ای و نه رفیقی...

فقط پزشک*ها و پرستارها. فقط جانی واترز و مربی*ات ...

اما کسی به تو چیزی نمی*گوید، چیزی که آن را ندانی نمی گوید...

بدترین روز زندگی*ات.

اگر اشتباه نکنم یه فیلمم به همین نام ساخته شده حالا نمی دونم از روی همین کتابه یا فقط شباهت اسمه...

الحق که این دکتر صدر یکی از نخبگان یا میشه گفت تنها نخبه تو عرصه ی ورزشی محسوب میشه ، خیلی چیز حالیشه .