اولین باری که کشتی گیران سبک وزن (لوچا لیبره) در تلویزیون امریکا مورد توجه قرار گرفتند به دوران ماندی نایت وارز در دهه نود باز میگردد. شاید بتوان گفت این ماهئیت دوران ماندی نایت وارز بود که این سبک وزن ها را به مخاطب امریکایی معرفی کرد. البته تا قبل از آن سبک وزن هایی در دابیو دابیو اف فعالیت داشتند که بعضی از آنان حتی به مین ایونترهای دابیو دابیو اف تبدیل شده بودند اما به دلیل اینکه در دابیو دابیو اف کشتی گیران وزن های مختلف به صورت جدا از هم کار نمی کردند این وزن زیاد مورد توجه واقع نمی شد.
در هر صورت با ادامه روند ماندی نایت وارز ، اریک بیشاف در جایگاه رئیس اجرایی دابیو سی دابیو تصمیم گرفت تا از کشتی گیران سبک وزن برای ارتقا ریتینگ نایترو استفاده کند. بدین ترتیب که وی معتقد بود این کشتی گیران به خاطر اجرای ابر نمایشی حرکات «های فلایینگ» که تا آن زمان در کشور امریکا سابقه و شهرتی نداشت، می توانند مخاطبان زیادی را جذب نایترو کنند. اغلب این کشتی گیران دارای ملیت مکزیکی یا ژاپنی بودند. در آن زمان از کشتی گیران سبک وزن معمولا در اول برنامه ها (اوپنینگ) استفاده میشد که با ترکیب آن با استوری لاین معروف ان دابیو او، هوداران زیادی جذب برنامه های دابیو سی دابیو و خصوصا نایترو میشد.
از طرفی کمپانی دابیو سی دابیو با داشتن عنوان قهرمانی سبک وزن برای قهرمانی آن ها موقعیت مناسبی را ایجاد کرده بود اما شیوه اجرایی کمپانی دابیو دابیو اف به گونه ای بود که کشتی گیران سبک وزن با مشاهده آن اوضاع از شرایط خود احساس نارضایتی می کردند. در کمپای دابیو دابیو اف به تفاوت وزن اهمیت زیادی داده نمی شد و به همین خاطر کشتی گیرانی مین ایونتر شده بودند که از لحاظ وزنی با سبک وزنان دابیو سی دابیو چندان تفاوتی نداشتند. شرایطی که بعدا کریس جریکو در آن، جو حاکم بردابیو سی دابیو را سفید و سیاه و از دابیو دابیو اف را رنگی توصیف کرد. این نارضایتی ها باعث جدا شدن بسیاری از این کشتی گیران از دابیو سی دابیو و پیوستن آنان به دابیو دابیو اف شد.
با اتمام دوران اتیتود در دابیو دابیو اف، برای حدود دو سال (تقریبا از مارس 2002 تا فوریه 2004) شرایطی مشابه دابیو سی دابیو و از لحاظ کیفی حتی بسیار بالاتر از دابیو سی دابیو در دابیو دابیو ای حاکم شد. با توجه به اینکه اینک قهرمانی سبک وزن دابیو سی دابیو در اختیار دابیو دابیو ای قرار گرفته بود. حضور کشتی گیرانی حرفه ای در وزن هایی مختلف و همچنین بکارگیری بجای این کشتی گیران در وزن خود، این دوران را به یکی از با ثبات ترین دوران های دابیو دابیو ای تبدیل کرد.
در سال 2004 زیربنای اگر نگوییم بدنام ترین اما یکی از بدنام ترین دوران ها در دابیو دابیو ای زده شد، دورانی که امروزه به دوران پی جی معروف است. از زمان کم کم کشتی گیران سبک وزن به مین ایونت و فعالیت در عرصه سنگین وزن بازگشتند.
البته این سبک (حضور کشتی گیران سبک وزن در عرصه سنگین وزن) در سال های اخیر طرفداران بسیار زیادی پیدا کرده اما منتقدان زیادی نیز دارد. عمده ترین دلیلی که از طرف طرفداران این سبک مطرح می گردد ترکیب سرعت، تکنیک و اجرای حرکات «های فلایینگ» توسط این کشتی گیران سبک وزن است. اما سوالی که مطرح می گردد این است که آیا ترکیب سرعت، تکنیک و اجرای حرکات فوق نمایشی توسط این کشتی گیران توجیه کننده رقابت آن ها بر سر عنوان قهرمانی سنگین وزن است؟
شاید طرفداران این سبک تصور می کنند که در صورت رقابت سنگین وزن ها در مین ایونت شاهد مسابقات زیبایی نخواهند بود اما تاریخ ثابت می کند که کشتی گیران سنگین وزن هم می توانند مسابقاتی سرعتی همراه با اجرای تکنیک های گوناگون از خود به نمایش بگذارند. احتمالا تصور بسیاری از طرفداران، از یک کشتی گیر سنگین وزن شخصی همچون گریت کالی باشد اما جالب است که این اشخاص نه تنها کشتی گیر نبوده بلکه زاده همین دوران پی جی دابیو دابیو ای هستند که باعث بد نام شدن کشتی گیران سنگین وزن شده اند. این را هم نباید فراموش کرد که بسیاری از کشتی گیران سنگین وزن که امروزه مورد انتقادات شدید طرفداران قرار گرفته اند به دوران خود تعلق داشته و در زمان خود مورد پذیرش و تحسین بوده اند ولی امروزه در کشتی مدرن جایی ندارند. به هر روی امروزه در کمپانی دابیو دابیو ای و به دنباله روی از آن، تی ان ای کشتی گیران سنگین وزن به حاشیه رانده شده و کشتی گیران سبک وزن از اوپنینگ به مین ایونت رسیده اند.






پاسخ با نقل قول





علاقه مندی ها (Bookmarks)