موضوع: چرا شان مایکلز محبوب است و ریک فلر تنها یک اسم؟(مقایسه دونسل)

ریک فلر و شان مایکلز، دو دوستاز دو نسل متفاوت با کریری با شکوه.دو استار با سابقه کمپانی که به فاصله دو سال از کمپانی خداحافظی کردن.اما چه چیزی باث شد تا امثال فلر و هوگن و نش و خیلی دیگه از استارهای دهه نود در نزد هوادارا تبدیل به یک شیطان بشن ولی ستاره های نوظهور دهه نود تبدیل به قدیس های بی همتا؟ شاید مقایسه فردی فلر و مایکلز درست نباشه..اما این دو نماد دو نسل متفاوت اما رقیب هستن... یک نسل که متهم پول پرستی شده و نسل دیگری که عنوان دار بهترین دوران تاریخ کمپانیه.شاید امثال فلر به واسطه حضور طولانی مدتشون در wwe از تیغ تند انتقاد گریختن اما کم کم امثال فلر و هوگن هم شمایل اسطوره ایشون رو در مقابل امثال آستین و مایکلز از دست میدن و اون موقعس که دهه جلوه دار اما تلخ نود حقایق رو آشکار میکنه..








Ric flair
I'm sorry, I love you



فلر همون قدر که شمایل یک اسطوره رو داشت، شیطان هم بود!! در شب خداحافظی ریک فلر این تنها جمله ای بود که از دهن لیندا مکمن بیرون اومد، یا حداقل پسرش اینطور گفته.ریک فلر پرافتخار ترین پرو رسلر تاریخ این رشتست با 16 دوره قهرمانی جهان و چندین و چند عنوان دیگه،اما همونطور که خودش هم در کتابش گفته زندگی سختی داشته و این زندگی سخت از اون یک آدم ناجور ساخته..این که چه طور این آدم ناجور شد یه رسلر تا به این حد موفق بماند..نکته اصلی وقتی بود که ماندی نایت وارز به تازگی تموم شد و فلر به wwe برگشته بود و دوباره همه چیز به هم ریخت..این آدم ناجور تا حالا حداقل 10 بار به جزم تعرض به کارکنان هتل متهم شده،پوشش نامناسب اون در بعضی ایالت ها و پرداخت نکردن هزینه های شخصی و شکستن دماغ دو نفر و... هم فاکتور بگیرین،فلر هر چه قدر تو رینگ محبوب بود تو دنیای واقعی سمبل بی بند و باری بود و حتی تو حادثه تاریخی airplane from hell زندده ترین حرکت مال این مرد ناجور بود.همین چیزا کم برای کمپانی دردسر درست نکرد ، و حتی گفته میشد استوری فلر و مکمن که از سال 2001 شکل گرفت در واقع بر اسا واقعیته و حتی زمانی که قرار بود فلر با تیکر در راسل مینیا 18 مسابقه بدن اکثرا تصور میکردن که این اخرین مسابقه فلر خوهد بود و کمپانی میخواد رسما با این کار خودشو از دردسر خلاص کنه،اما فلر موند..اینکه چه طور کمپانی تونست رفتارشو تحمل کنه بماند..اما در نهایت فلر هم رفتنی شد.کهولت سن شدیدا اون رو از پای در آورده بود و تقریبا 5 سالی میشد که دیگه اون فلر سابق نبود و باید کم کم به فکر بازنشستگی میبود، اینا همه حرف های طرفدارا بود، تقریبا همه فکرمیکردن که فلر به خاطر مشکلات جسمانی داره کمپانی رو ترک میکنه، اما واقعیت این نبود.منظور این نیست که کهولت سن نداشت بلکه دلیل اصلی رفتن او مشکلات اخلاقی فلر بود که هر روز غیر قابل کنترل تر میشد.ولی در نهایت همه از رفتنش مطمئن بودن..اما کمپانی نمیتونست بزاره این چهره تا به این حد کاریزماتیک به این راحتی از دستش بره،پس اون رو به مصاف بهترین دوستش فرستاد، شان مایکلز..مسابقه بار احساسی بالایی داشت و پایانش به شدت دراماتیک بود.فلر با شکوه ترین خداحافظی رو در طول تاریخ راسل مینیا داشت اما اصل کار شب بعدش در شو راء بود.



فلر سخنرانی دلنشینی داشت: من دیشب برای آخرین بار کشتی گرفتم،من با شکوه ترین کریر رو دارم اون هم در طول تاریخ این رشته،و من همه هر روز به همه شما عشق ورزیدم. در نهایت پس از یک سخنرانی کوتاه بود که هانتر به عنوان نفر اول وارد آرنا شد و همونجا اشک های فلر سرازیر شد.پس از هانتر، فور هورس من، باتیستا، خانواده فلر، مایکلز و در نهایت کل راستر وارد آرنا شدن ویکصدا فلر رو تشویق کردن و شاید جالب ترین لحظه تبریک ویژه آندرتیکر به سبک خودش بود و در نهایت زمانی که مکمن فلر رو در آغوش کشید و فلر با یک فریاد woooo ارنا رو ترک کرد.فلر به طور قطع باشکوه مراسم بازنشستگی رو در طول تاریخ این رشته داشت و کمپانی به معنای واقعی کلمه براش سنگ تموم گزاشت اما دو سال بعد وقتی فلر با TNA قرار داد امضا کرد اوضاع به هم ریخت.مسئله این بود که فلر هر هفته در ایمپکت به طرز فجیعی کتک میخورد و حضورش هر هفته پر رنگ تر از قبل بود، واسه همین خیلی ها براشون سوال پیش اومد که چرا فلر در wwe نموند و رفت TNA؟ شرایط جسمانیش که خوبه..و زمانیکه فلر با جی لیتال مسابقه هم داد و دوباره برگشت به رینگ اونجا بود که وینس روسو تیکه خودش رو انداخت: این عوضی از من سالم تره،البته اگه منم انقدر دست مزد میگرفتم میتونستم پرواز کنم!!..به هر حال چندسالی سپری شد تا اینکه فلر دوباره به کمپانی برگشت و در حال حاضر همراه دخترش در شو های هفتگی حضور داره..و جالب تر از اون مصاحبه چاک پالومبو استار سابق کمپانیه: ای تف..من میتونستم قهرمان جهان بشم اما شانس گند من زمانیکه من میتونستم قهرمان بشن امثال این پیرسگ های کفتار تو راستر حکم رانی میکردن.این عوضی تو wwe به همه چیز رسیده اون موقع هربار بهش پشت میکنه..حاضرم قسم بخورم اگه بهش یک دلار بدی حاضر جلو چشم همه کنار قبر پدر وینس مکمن بش*ا*شه.در هر صورت ریک فلر تنها به یک دلیل با امثال هوگن مقایسه نمیشه، و اون هم چیزی نیست جزحضور کم رنگ تر در نایترو ، البته نمیشه از بازگشتش به wwe چشم پوشی کرد.همین بازگشت بود که باعث شد انتقادهایی به او و طرز رفتارش در wcw نشه.البته سایکو سید جمه معروفی در مورد فلر داشت : اون هیچقوت یکی از ما نبود..ما wwf رو ساختیم و اون تو یه ناکجا آباد با *** حال میکرد.






HBK
If I can't beat you, I have no carrier



باید کریر شان مایکلز رو به دو قسمت تقسیم کرد،یکی پیش از مصدومیت طولانی مدت و دیگری پس از اون.مایکلز پیش از مصدومیت خودش ستاره نوظهور کمپانی بود و به قول جیم راس از هر نظر بی نقص.مایکلز خیلی زود از استوری با مارتی جنتی به قهرمانی جهان رسید.مایکلز چهره اصلی قشر جوان اون زمان بود.یه ستاره خوش چهره و همه فن حریف.دی اکس ، استوری با برت هارت ، مایک تایسون و.. همگی دست آورد های شخصی مایکلز از دهه نود هستن.دست آورد هایی به شدت جلوه دار.اما ایا مایکلز و هم نسلی هاش دقیقا همون قدیس های پرطرفدار هستن؟ قطعا نه..ادیتود اراء دوره بی بند و باری کمپانی بود و استارهاش هم سکان دار این فرهنگ بودن.خود شان مایکلز چندین بار به خاطر سوء رفتار و ... از سوی کمپانی مجازات شد.و هنوزم درگیریش با برت هارت سر سانی یکی از جذاب ترین قصه های تاریخ این رشتس.اما اگه امثال مایکلز از نظر رفتاری آدم های ازادی بودن پس چرا این خصیصه اونهارو زمین نزد و تازه محبوب ترشون کرد اما فلر و دوستانش بارها به خاطر رفتارهاشون مورد سرزنش قرار گرفتن؟ اگر واقع بین باشیم امثال مایکلز یک ویژگی مهم داشتن..طریقه ارتباط با مردم رو بلد بودن، اونها میدونستن چه طور محبوب باشن..حتی وقتی که دست به کارهای کثیف میزنن.در واقع از همون موقع بود که کچ فریز مجیک مایک ساخته شد.یعنی هم نسلی های مایکلز با تکیه بر میکروفون بود که تونستن جایگاه خودشون رو در قلب هواردانشون باز کنن.آستین،راک،هانتر،جریکو� �مایکلز وحتی آندرتیکر.. همگی از میکروفون و پرومو برای ساخت و تثبیت گیمیکشون استفاده کردن. در واقع اونها بنا به سیاست های وقت کمپانی کاراکتر واقعی خودشون رو در قالب استار خلق کردن و از این طریق محبوب شدن.در صورتی که امثال هوگن، فلر و حتی کوین نش بنا به خواسته کمپانی یا خواسته های فردی دائما از محدویدت های اخلاقی تعریف میکردن اما در زندگی شخصی اصلا به اون اعتقادی نداشتن و از سمتی اصلا با مردم رابطه ای نداشتن!! هوگن تا قبل از کوچ به نایترو بلد بود که چه طور یه ارنا رو منفجر کنه اما نایترو همه چیز اون رو عوض کرد.از طرفی استارهای ادیتود اراء هیچوقت در شرایطی قرار نگرفتن که با دستمزد بیشتر به سمت کمپانی دیگه جذب بشن و همین به شدت تاثیر گذاره.در واقع نام امثال آستین و مایکلز مصادف شده با وفاداری و ستاره های wwe در ماندی نایت وارز..



اما دوران پس از مصدومیت مایکلز..کمی طول کشید ا مایکلز کاراکتر خودش رو تغییر بده و به نوعی تجربه رو به نیروی جوانی غالب کنه.اما مایکلز پس از بازگشت دیگه مرد اول یا امید اینده نبود..بلکه رهبر بود.با پشتکار عجیب و وصف نشدنی مایکلز از کمند مصدومیت رهایی پیدا کرد و در طول چند سال از جون و دل مایه گذاشت.باخت هایی که صرفا برای جاب کردن داد و یا تحمل بعضی استوری هایی که جز حقیر چیزی برا نداشت همه اون رو محبوب تر کرد.نمیشه گفت مایکلز در یک مسابقش هم حتی کم گذاشت.به قول خودش I'm the best sports entertainer in the world .مایکلز در تمامی مسابقاتش چشم گیر بود و زمانیکه احساس کرد دیگه قادر به بهترین بودن نیست تصمیم به خداحافظی گرفت.اون حتی برای خداحافظی هم حاضر شد لقب میستر راسل مینیا خودش رو خدشه دار کنه اما واقعیتش چیزی از ارزش هاش کم نشد چون اون بهترین استار تاریخ wwe ه.خداحافظی مایکلز شاید خیلی غریبانه بود.بدون حضور کل راستر و بدون حضور شخص تیکر و یا حتی وینیس مکمن.اما در هر صورت خداحافظی اون از نظر احساسی چیزی کم از ریک فلر نداشت..








تفاوت این دو نسل خیلی زیاده.شاید مشکل اصلی طرفدارا با امثال هوگن و فلرترجیح دادن چندباره کمپانی های دیگه به wwe بوده و هست.شاید هم اصلا زندگی شخصی استارها نقشی در محبوبیت اونها نداره.اما قطعا نسل ادیتود اراء کمپانی بهترین نسل از هر لحاظ بوده و هست.نسلی خلاق که چه در رینگ و چه پای میکروفون همه رو میخکوب میکرد...البته شاید اگر wcw چند سال دیرتر میدرخشید و ماندی نایت وارز چندسال دیگه شروع میشد الان نتیجه فرق داشت..





ممنون از صبر و حوصله ای که به خرج دادین

نظر شما چیه؟

قسمت بعدی مقاله : هفته بعد چهارشنبه

نوشته اصلی توسط MrHOF

شان مایکلز خداحافظیش که تیکر و تریپل اچ بودن

منظورم اینه که اونقدری که برای فلر مایه گذاشتن واسه مایکلز نزاشتن

به نظرم تفاوت این دو نفر به نسلی که ازش میان ربط داره مایکلز استاری از دهه نود و اوج دوران پرورسلینگه ولی در مقابل فلیر استاری از اواخر دهه هفتاد و دهه هشتاد میلادیه یعنی زمانی که حداقل پرورسلینگ تا این حد محبوب و معروف نبود این دو نفر به عبارتی سر دم دار نسل خودشون بودند دو استاری که از همه نظر کامل بودند (حداقل در دوره خودشون)
به نظر من همین تفاوت زمانی باعث این محبوبیت شان بین فن ها شده
البته شما به مشکلات اخلاقی ریک فلیر اشاره کردید ولی هیچ اشاره دقیقی از کار های شان تو دهه نود نکردید شاید شان به اندازه ریک فلیر مشکلات اخلاقی و حاشیه ای نداشته ولی همچین هم پیغمبر نبوده شان دهه نود بدون شک یکی از رو اعصاب ترین افراد بک استیج بوده اون درگیریش با برت هارت و ماجراهای روز آفتابی (سانی)!!!!فقط گوشه ای ازکاراش بوده شان حتی بعد از مصدومیت هم خیلی بی حاشیه نبود شاید شان دهه نود نبود ولی بازم شان بود و اخلاقش هنوزم شانی بود به نظرم یه مقدار این مقاله ضد فلیر بود

با تشکر از مقاله ی خوبت.ولی در اصل باید بگم که دوتا تغییر خیلی بزرگ تو مقالت صورت بده.
اول اینکه اسم مقاله رو عوض کن و بنویس:چرا شان مایکلز در ایران محبوب است و چرا ریک فلیر فقط یک اسم است در ایران؟
چونکه تا جایی که من میدونم و یادمه،ریک فلیر در آمریکا خیلی محبوبه و چیزی از شان کم نداره.چه بین هوادارا و چه بین خود رسلرهای دهه ی نود.شما از وقتی که فلیر تو سال 2001 به رینگ برگشت و فیس بود،تا آخرین روزی که با کمپانی قرارداد داشت دقت کنی میبینی که تماشاگرا بهش بیشترین احترام رو میذاشتن چه روزهایی که فیس بود و چه روزهایی که هیل بود،تماشاگرا بادیدنش یک صدا کچ فریزش (wooooooo) رو فریاد میزدن.این در تمام شوهایی که فلیر حضور داشت مشهوده.خود رسلرهایی هم که در نسل بعد از فلیر قرار داشتن همیشه ازش تعریف میکردن.از جمله خود شان و تریپل اچ که هردو فلیر رو از اسطوره هاشون میدونستن.

بعد از اینکه اسم تاپیک رو تغییر دادی،به نظرم باید کل مطالب تاپیک رو هم به این چیزی میگم تغییر بده:
شان ماسکلز تو ایران پر طرفداره چونکه در دورانی حضور داشت که اکثر ایرانیا(یعنی هم نسلای خودمون) از اون دوران شروع کردن به دیدن کشتی کج و شان مایکلز رو به عنوان اسطوره قبول کردن(که کار درستی هم هست و هیچ شکی در اسطوره بودنش نیست).همونطور که خیلی ها رو هم اشتباهی به عنوان اسطوره قبول کردن.
چرا ریک فلیر برای ایرانیا فقط 1 اسمه؟چونکه فلیر در دورانی کشتی میگرفت که ایرانیا اصلا کشتی کج رو دنبال نمیکردن(جز افراد خیلی خیلی محدود) و در دورانی که ایرانیا شروع به دیدن کشتی کج کردن،ریک فلیر دیگه بیشتر نقش منجر و استار درجه دو رو داشت و به عنوان **** استار کشتی نمیگرفت.تمامش به همین دلیله
و من الله توفیق

نوشته اصلی توسط mulove

به نظرم تفاوت این دو نفر به نسلی که ازش میان ربط داره مایکلز استاری از دهه نود و اوج دوران پرورسلینگه ولی در مقابل فلیر استاری از اواخر دهه هفتاد و دهه هشتاد میلادیه یعنی زمانی که حداقل پرورسلینگ تا این حد محبوب و معروف نبود این دو نفر به عبارتی سر دم دار نسل خودشون بودند دو استاری که از همه نظر کامل بودند (حداقل در دوره خودشون)
به نظر من همین تفاوت زمانی باعث این محبوبیت شان بین فن ها شده
البته شما به مشکلات اخلاقی ریک فلیر اشاره کردید ولی هیچ اشاره دقیقی از کار های شان تو دهه نود نکردید شاید شان به اندازه ریک فلیر مشکلات اخلاقی و حاشیه ای نداشته ولی همچین هم پیغمبر نبوده شان دهه نود بدون شک یکی از رو اعصاب ترین افراد بک استیج بوده اون درگیریش با برت هارت و ماجراهای روز آفتابی (سانی)!!!!فقط گوشه ای ازکاراش بوده شان حتی بعد از مصدومیت هم خیلی بی حاشیه نبود شاید شان دهه نود نبود ولی بازم شان بود و اخلاقش هنوزم شانی بود به نظرم یه مقدار این مقاله ضد فلیر بود

در آغاز باید بگم منظورم از فلر نسل او و همنسل هاش بودن و نه شخص خودش ، در ادامه کار باید اضافه کنم که من توضیحات کافی رو در قسمت مایکلز دادم و همون جا گفتم همه چی رو(حتی قضیه سانی) در مورد موارد اخلاقی نسل مایکلز و خودش و در واقع به نظرم این موارد خیلی در محبوب یا منفور شدن یک استار تاثیر نداره و عوامل دیگه رو بیان کردم.در واقع اگه بخش مایکلز رو کامل مطالعه کنی کاملا نظر من راجع به هردو متوجه میشی.

هرچند که متاسفانه علایق شخصی یه مقدار در نگارش مقاله دخیل بوده.ممنون بابت کامنت عزیز

نوشته اصلی توسط big-red-machine

با تشکر از مقاله ی خوبت.ولی در اصل باید بگم که دوتا تغییر خیلی بزرگ تو مقالت صورت بده.
اول اینکه اسم مقاله رو عوض کن و بنویس:چرا شان مایکلز در ایران محبوب است و چرا ریک فلیر فقط یک اسم است در ایران؟
چونکه تا جایی که من میدونم و یادمه،ریک فلیر در آمریکا خیلی محبوبه و چیزی از شان کم نداره.چه بین هوادارا و چه بین خود رسلرهای دهه ی نود.شما از وقتی که فلیر تو سال 2001 به رینگ برگشت و فیس بود،تا آخرین روزی که با کمپانی قرارداد داشت دقت کنی میبینی که تماشاگرا بهش بیشترین احترام رو میذاشتن چه روزهایی که فیس بود و چه روزهایی که هیل بود،تماشاگرا بادیدنش یک صدا کچ فریزش (wooooooo) رو فریاد میزدن.این در تمام شوهایی که فلیر حضور داشت مشهوده.خود رسلرهایی هم که در نسل بعد از فلیر قرار داشتن همیشه ازش تعریف میکردن.از جمله خود شان و تریپل اچ که هردو فلیر رو از اسطوره هاشون میدونستن.

بعد از اینکه اسم تاپیک رو تغییر دادی،به نظرم باید کل مطالب تاپیک رو هم به این چیزی میگم تغییر بده:
شان ماسکلز تو ایران پر طرفداره چونکه در دورانی حضور داشت که اکثر ایرانیا(یعنی هم نسلای خودمون) از اون دوران شروع کردن به دیدن کشتی کج و شان مایکلز رو به عنوان اسطوره قبول کردن(که کار درستی هم هست و هیچ شکی در اسطوره بودنش نیست).همونطور که خیلی ها رو هم اشتباهی به عنوان اسطوره قبول کردن.
چرا ریک فلیر برای ایرانیا فقط 1 اسمه؟چونکه فلیر در دورانی کشتی میگرفت که ایرانیا اصلا کشتی کج رو دنبال نمیکردن(جز افراد خیلی خیلی محدود) و در دورانی که ایرانیا شروع به دیدن کشتی کج کردن،ریک فلیر دیگه بیشتر نقش منجر و استار درجه دو رو داشت و به عنوان **** استار کشتی نمیگرفت.تمامش به همین دلیله
و من الله توفیق

اخوی گل من،ممنون از کامنتت.اما اگه دقت کنی دوره زمانی مورد برسی من سال 2010 تا 2016 هه و منظورم رینگ رو آرنا نیست.یعنی بازخورد منتقدان جدید و طرفداران در شبکه های اجتماعی.الان کم کم اکثر هواداران دارن از نسل فلر و هوگن بی زار میشن و در عوض نسل مایکلز و آستین پیش اونها یک جایگاه باورنکردنی داره .اصلا دلیل اسم مقاله هم همینه.مایکلز مایکلزه چون در همه جا محبوبه اما فلر تنها یک اسمه چون تو آرنا محبوبه.تشویق شدن در ارنا ملاک خیلی خوبی نیست،چون حتی امثال نش و هوگن هم زمانیکه وارد آرنا بشن(مخصوصا هوگن) مطمئننا کل آرنا با تمام وجود اونهارو تشویق خواهد کرد.اما خارج از آرنا و جو تماشاچی ها چی؟ آیا بازهم اینطوره؟ قطعا نه..اما نسل مایکلز چه در میان تماشاچی ها و چه در خارج از پرو رسلینگ همواره محبوب بودن و من قصدم برسی این نوع محبوبیت بود.

حسن جان ممنونمم از مقاله خوبت. به نظر من مشکلات اخلاقی تاثیری تو محبوبیت نداره. ریک فلیر او ج کارش تا وسط های دهه نود بود با این اوصاف اون زمان طرفداران فقط جنبه سرگرمی این رشته رو در نظر داشتند ( تا قبل از ماندی نایت وار ) و باید قبول کنیم ارتباط کلامی ( میک اسکیلز ) خوبی هم تو زمان خودش نداشت و اگر هم داشت شرایط اون زمان با اون نوع خاص طرفداران براشون اصلا مهم نبود ولی با شروع ماندی نایت وار فقط یک استوری جذاب از ریک فلیر در سال 1998 با اریک بیشاف در wcw دیدیم ولی شان با شروع war بیشتر از قبل درخشید و مخصوصا نوع طرفداران (طرز فکر و دیدشون از رسلینگ ) به کلی دگرگون شد و این باعث شد شان بیشتر محبوبیت پیدا کنه . دهه نود و مخصوصا اتیتود ارا مثل یک فنر محکم راه هزار ساله محبوب شدن استار ها رو به یک شب ( 1995-2000) تبدیل کرد . دلیل اصلی محبوب شدن شان بیشتر اینه. این پنج سال هیچوقت دیگه تکرار نمی شه حتی اگر تمام استاران wcwو wwe امسال برگردند .تمام استاران یعنی اگر الان کمپانی کل استاران بزرگ شامل استین - راک -شان- گلدبرگ- برت هارت- استینگ و..... . حتی استاران جزء اتیتود ارا رو یک شبه تو راو برگردونه مطمئنا حتی تو ریتینگش رشد چشمگیری رو مشاهده نمی کنه چون اون پنج سال اتیتود ارا تشنه رسلینگ به معنای حقیقی با طرفداران خاص خودش ( طرز تفکر و دیدشون از رسلینگ) بود. الان اگاهی مردم و لو رفتن استوری ها و نبود کاریزمای پایدار تو استارها باعث شده وضع کمپانی به این وضع بشه . زمان همه چی رو تغییر داد. ببخشید طولانی شد .[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]