خیلی وقته این مطلبی که میخوام بگم مثل یه خاری تو چشمای من شده که آزارم میده.
یادش بخیر یه زمانی وقتی حرف کشتی کج میشد شخصیتهایی رو تجسم میکردیم که واقعاً برازنده کشتی کج بودن، کسانی که مدهاشون واقعاً مرد بودن و زنهاشون ابهت داشتن.
قیافه ی وحشی و دلیر ستاره هایی مثل گلدبرگ، راک، استیو آستین و آندرتیکر و... واقعاً جیگرمون رو سر حال میاورد.
آخه الآن چی؟ همش شده سوسول بازی، اون یکی خودش رو خوشگل میکنه و عین زنها ناز و عشوه میاد، اون یکی صورتش رو خط خطی میکنه تا مثلاً ترسناک بشه، یکی موهاش رو فر میکنه که ناز بشه، یکی شورتش رو یجوری انتخاب میکنه که باسنش از پشت... اون وقت زمان مبارزه که میشه تا یه چیزی میشه اوف میشن، تیکر بخواد تامبستون بزنه یا تری انگل شک همه صداشون در میاد که اااا آسیب میبینیم اوف میشیم. تریپل اچ باید پدیگریش رو به مشخره ترین صورت بزنه تا کسی دردش نگیره، rko رندی اورتون که اصلاً هیچ حسی به حریفش نمیده. در مورد زنها هم که هیچی، فقط همه سعی میکنن لباس زیرشون خوشگلتر و جیگرتر باشه تا...بقیه سر حال بیاد.
میدونید دلم از چی میسوزه؟ ما پدر خودمون رو تو تمرینات کشتی کج در میاریم، من خودم رو با 110 کیلو وزن موقع تمرین به در و دیوار میکوبم، توی مبارزه هامون همیشه شاهد bloody match هستیم اما وقتی یه نفر از راه میرسه میگه : ای بابا ، کشتی کج که همش نمایشه.
من که دارم دیوونه میشم. آخه کجان مردایی مثل گلدبرگ، آستین، تیکر، راک، هارت، و من کایندی که از چندین متر میافتاد و با کمر میز رو خرد میکرد و آخ هم نمیگفت، پا میشد دوباره مبارزه میکرد.
شیر خدا و رستم دستانم آرزوست...









[/align]


.
.
.


علاقه مندی ها (Bookmarks)